[fusion_builder_container hundred_percent=»no» equal_height_columns=»no» hide_on_mobile=»small-visibility,medium-visibility,large-visibility» background_position=»center center» background_repeat=»no-repeat» fade=»no» background_parallax=»none» parallax_speed=»0.3″ video_aspect_ratio=»16:9″ video_loop=»yes» video_mute=»yes» overlay_opacity=»0.5″ border_style=»solid»][fusion_builder_row][fusion_builder_column type=»1_1″ layout=»1_1″ background_position=»left top» background_color=»» border_size=»» border_color=»» border_style=»solid» border_position=»all» spacing=»yes» background_image=»» background_repeat=»no-repeat» padding=»» margin_top=»0px» margin_bottom=»0px» class=»» id=»» animation_type=»» animation_speed=»0.3″ animation_direction=»left» hide_on_mobile=»small-visibility,medium-visibility,large-visibility» center_content=»no» last=»no» min_height=»» hover_type=»none» link=»»][fusion_text]
Batx 1goko gelakide gehienok boluntariotza egiteko Jose Maria Azkuna egoitzara joateko pribilegioa izan dugu, eskolako ekintza lez. Nahiz eta hasieran jarduera derrigorrezkoa izan, azkenean ezinbesteko bihurtu da, oso gustoko aurkitu baitugu.
Jose Maria Azkuna egoitza estetikoki oso ederra da, baina barrukaldean aurkitu duguna ikaragarri harritu gintuen, zeren gauza pilloa baloratzen ikasi dugu, hainbat bizitza ikasketa eta anekdota jaso ondoren, hauek bizitza beste begi batzuekin begiratzeko aukera eman dizkigutelako.
Egoitzako lehen egunean elkar ezagutzen hasi ginan, eta banan-banan egoitzako agureekin elkarrizketa gidatuak izan genituen elkar hobeto ezagutu gintezen. Hasieran, honekin bat, guztiok ados geunden, pixkat galduta edo lotsaturik zeren gure lehen eguna zen eta ez genekialako zer aurkituko genuen. Baina segurtasun falta hau bizpahiru minututan desagertu zen; batez ere, eurekin hizketan hasi ginnenean eta bizitzako kontakizunak partekatzen hasi giñenean, momento horretan oso eroso sentitu ginen; momento horretatik aurrera ez zuen ematen hizketan genuela agure batekin ekintza bat burutzeko, baizik eta hitz egin nahi genuen beharrizan bat sortu zelako, bata besteko beharrizana bihurtu zen. Batak bestearen bizitza esperientzia eta jakinduria partekatzen zion, besteak kontraz agurearen irakaspenak jasotzen zituan eta aldi berean bizi-poztasuna eskeintzen zion, askotan honen urritasuna izaten baitu. Askotan, agureek, poztasun falta adierazten edo bizitzen dute, eta honen eragina izan liteke harreta faltagatik edota ze-nolako pentsamendu ezkor dituzten euren buruetan.
Hasieran ekintza eurentzako zen, gu poztasun zerbitzari baino ez ginen eta poztasun zerbitzari izatea aldi berean asko pozten gintuen, baina orain konturatzen gara ekintza hau biontzako dela eta azkenean jarduera hau beharrizan bihurtu zaigu.
Ondorengo egoitza saioetan, behin gure buruan dugun konfiantza hobetu ondoren, eskulanak egin genituen, oso dibertigarria zen eta eurekin oso ondo pasatzen genuen. Askotan heltzen zen momentu bat non bai agureak bai guk, nerabeok, irribarre egiten genuen elkarrekin, eta hor dago ekintza honen gauzarik ederrena. Lehen, agure batzuk ez zuten inolako ekintzarik egin nahi, baina euren iraganeko ekintzak ostera ekiteari lortu dugu, horrela euren oroitzapen onak berpizteari ekin diote.
Egia esanda, guk, ikasleok, gure artean komentatzen dugu egoitzako ekintza eta guztioi izugarri ona iruditzen zaigu, bizi-opari bat guretzat eta eurentzat, zeren egun gogor bat egun pozgarri bihurtzen baita, eta hau da benetazko poztasuna.
Gogoko eta atsengingarri dugu agureekin oroipenak eta bizipenak partekatzea, eta asko eskertu behar diegu eurek ematen diguten bizitzarekin.
[/fusion_text][/fusion_builder_column][/fusion_builder_row][/fusion_builder_container]